Naliv

Hubert in Marcel sta sredi poletnega naliva stala pod platano. »Veš kaj, Hubert," je rekel Marcel, »premišljeval sem, kako bi z besedami opisal naliv.« »Hja,« je rekel Hubert in se zamislil. »Naslikati se ga da,« je nadaljeval Marcel. »In če s taco pobobnaš po zaboju, se tudi sliši kot naliv. A misliš, da se ga da tudi opisati?« »Hja,« je še enkrat rekel Hubert in se še bolj zamislil. »Dež,« je rekel čez čas. »Ja, to že,« je rekel Marcel, »ampak če rečeš dež, je lahko tudi samo malo dežja. Lahko samo prši. To še ni naliv.« »Počakaj,« je rekel Hubert. Potem se je ustopil in zajel sapo: »Dež padapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapadapada, dokler ne posije sonce.« »Sila si,« je rekel Marcel. Kajti naliv je res trajal natanko toliko časa, dokler ni posijalo sonce.